روز شنبه 23 ژوئیه، مقامات ایرانی، ایمان سبزیکار زندانی سیاسی را در ملاعام در شیراز به دار آویختند. این اولین بار است که در دو سال گذشته به دار آویخته می شود.
جوانان شورشی شیرازی بهمن ماه گذشته با آزار و اذیت دو جوان در کلانتری بید زرد با نیروهای امنیتی مقابله کرده بودند. در جریان آن درگیری با نیروی امنیتی کشور، سرهنگ سپاه پاسداران، علی اکبر رنجبر، معاون پاسگاه نیروی انتظامی که به مردم حمله کرده بود، کشته شد.
سبزیکار، کارگر اهل جونقان، بر اساس قانون «قصص» رژیم دستگیر، وحشیانه شکنجه و به اعدام محکوم شد. دادستان کل استان فارس اعدام سبزیکار را اینگونه توصیف کرد و گفت: رسیدگی سریع به این پرونده در دستور کار قرار گرفت و بر اساس قوانین قصاص رای بدوی صادر شد. خبرگزاری فارس وابسته به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی به نقل از دادستان کل کشور نوشت: وی پس از آماده شدن برای اجرای حکم، ساعت ۵:۴۰ صبح در محل حادثه اعدام شد.
مقاومت ایران از جامعه جهانی خواست تا اعدام وحشیانه سبزیکار را محکوم کرده و رژیم را به خاطر رفتارهای غیرانسانی خود بازخواست کند. شورای ملی مقاومت ایران گفت: جنایات این رژیم که ننگ جامعه بشری معاصر است، باید به شورای امنیت سازمان ملل ارجاع داده شود و رهبران آن به دلیل چهار دهه جنایت علیه بشریت و نسل کشی به پای میز محاکمه شوند. در یک بیانیه.
اعدام وحشیانه سبزیکار نشان دهنده ادامه تشدید اعدام ها توسط رژیم ایران است. در همان روزی که سبزیکار اعدام شد، ده زندانی دیگر در شهرهای مختلف از جمله هفت نفر در زابل و زاهدان و سه زندانی در لنگرود استان قم به دار آویخته شدند.
رژیم در 30 تیرماه دو زندانی را در بیرجند و یک زندانی دیگر را در یزد اعدام کرد. دو اعدام دیگر در 29 تیر، یکی در قم و دیگری در اصفهان انجام شد.
در ماه مه، عفو بین‌الملل هشدار داد که ایران بیشترین تعداد اعدام‌ها را در سال 2021 از زمانی که ابراهیم رئیسی رئیس‌جمهور این رژیم شده است، داشته است.
ایران با اعدام حداقل 314 نفر (از حداقل 246 نفر در سال 2020) بیشترین سهم از این افزایش را به خود اختصاص داده است. این بالاترین میزان اعدام از سال 2017 تاکنون است. بر اساس گزارش عفو بین‌الملل، نقض قوانین بین‌المللی که استفاده از مجازات اعدام را برای جنایاتی غیر از جنایاتی که شامل قتل عمدی است، ممنوع می‌کند. تعداد واقعی اعدام ها به احتمال زیاد بیشتر است.
رژیم ایران با جامعه‌ای رو به رشد ناآرام مواجه است که اعتراض‌ها در هر گوشه‌ای از کشور به‌طور منظم در حال افزایش است. ایران با یک بحران اقتصادی مواجه است که ناشی از فساد، سوء مدیریت و امتناع رژیم از عقب‌نشینی از سیاست‌های مخرب خود از جمله بمب‌های هسته‌ای، موشک‌های بالستیک و تروریسم است.
در حالی که بسیاری از اعتراضات ناشی از مشکلات اقتصادی است، آنها به سرعت به تظاهرات کامل ضد رژیم تبدیل می شوند که خواستار تغییر رژیم هستند. در ماه‌های گذشته، ایران شاهد چندین دور اعتراضات شدید بوده است که در آن معترضان با نیروهای امنیتی درگیر شده و از عقب‌نشینی در مقابل نیروهای سرکوبگر رژیم خودداری کرده‌اند.
در چنین شرایطی، رژیم به جای پاسخگویی به مطالبات عادلانه مردم، سرکوب و سرکوب را دو چندان کرده است. موج جدید اعدام ها همزمان با اقدامات سرکوبگرانه دیگر در مدارس، دانشگاه ها و ادارات دولتی آغاز می شود. هدف رژیم ایجاد فضای ترس و ارعاب در سراسر جامعه ایران است.
به همین دلیل است که ما شاهد ظلم و اعدام بیشتر به موازات فروپاشی اقتصاد کشور و سوق دادن افراد بیشتری به سوی فقر هستیم.
اما تاریخ رژیم های دیکتاتوری نشان داده است که سرکوب های سنگین و اعدام ها نتیجه معکوس خواهد داشت. زمانی فرا می رسد که چنین اقداماتی نه تنها نمی تواند نگرانی های دیکتاتور را کاهش دهد، بلکه در واقع آتش نارضایتی های اجتماعی را بیشتر می کند. این مرحله خطرناکی است که رژیم آخوندی در حال حاضر با آن مواجه است.